خانواده مهندس ارنست - مهاجرت به استرالیا

پست قبلی در مورد محل کار رو دادم، می خواستم لپ مطلب رو بگم که فعلاً خیلی با کار اینجا حال نمی کنم، که ملت افتادند به جون هم. اینجا که هستم خیلی کارش حساب کتاب نداره، همه شون دارن دور خودشون می چرخند. هفت نفر تو تیم هستند، علیرغم اینکه خیلی در ظاهر احساس کم کاری نمی کنید، خروجی شون اندازه یک نفر هم نیست. یعنی واسه این حجم کار تو ایران بود بیشتر از یک نفر اختصاص داده نمی شد، کاره هم رله تر از این بود.

یک مسئله ای که هست، دوستان هم این مشکل رو دارند اینه که زمانی که برای یک کار در نظر می گیرند خیلی زیاده! یک کار کوچک رو اسمشو میذارن پروژه، کلی نیرو هم بهش اختصاص می دهند، شما هم اگر سریع انجامش دادید، بیکار می مونید! این قضیه توی شرکت های بزرگتر بیشتره. شرکتهای کوچکتر سعی می کنند کار بکشند. ولی در هر صورت چون کارمندها اینجا خیلی به ریلکس بودن عادت کرده اند این قضیه زیاد دیده می شه. سه تا از دوستان (با خودم چهار نفر) از کار راضی نیستند، دلیلش هم اینه که احساس می کنند کار بیشتر و مفید تر از این می توانند انجام بدهند و الان داره نیروشون هرز میره! دو تا از دوستان دیگر مشکلی از این نظر ندارند که یکیشون توی شرکت کوچک و یکیشون توی یک شرکت مشاوره نرم افزار کار می کنند.

اینجا یک برنامه نویس یا باید بره توی شرکت هایی که کارشون آی تی نیست، مثل بانک ها و بیمه ها و شرکت های مالی اعتباری (Financial) که معمولاً رویه های جا افتاده برای انجام کار دارند. یا شرکت های نرم افزاری که عموماً شرکت های مشاوره هستند و شما رو می گیرند که با قیمت بالاتر به شرکت های دیگر برای مدت محدود بفروشند. یک وقت هایی هم کار ندارند شما را رو نیمکت نگه میدارند، واسه خودتان مطالعه می کنید، قرارداد جدید گرفتند دوباره شما رو بفرستند تو سایت مشتری. این جور کارها زبان و مهارت های ارتباطی خوب لازم داره و معمولاً بالاترین حقوق ها هم تو چنین کارهایی است. در عوض واقعاً باید کار کنید، به اندازه مورد قبلی Relax نیست. حالت سوم هم شرکت های کوچکتر نرم افزاری یا غیر نرم افزاری است که هم حقوقشون کمتره، هم امکانات و راحتی محیط کارهای بزرگ رو نداره.

تو ایران می نشستیم فکر می کردیم اینجا آخر متدولوژی هستند. از این جور چیزا خبری نیست! موقع مصاحبه ازتون می خواهند که بلد باشید، خصوصاً متدولوژیهای Agile مثل XP و Scrum و Test Driven Development، در عمل می بینید بزن برویی عمل می کنند. حالا چطوریه که اینها وضعشون از ما بهتره من نمی دونم.

یک چیزی که برام جالب بود اینه که یکی دو جا مثل بانک ANZ و اداره راه و ترابری (RTA) دیدم  سیستم های تحت داس دارند (منظورم صفحه سیاهه، شاید هم یونیکس و ... باشه) با Telnet وصل می شوند و استفاده می کنند. و چقدر تعجب می کنید وقتی که می بینید توی بانک برای اینکه حساب برای شما باز کنه اطلاعاتتون رو در دو سیستم مختلف وارد می کنه و بعد میاد توی وب چک می کنه که هر دو تا یکی باشند و Spaceهای اضافه رو حذف می کنه که دو تا رو یکی کنه! اگه به کاربر ایرانی بگید با چنین سیستمی کار کنه دو روزه سیستم رو هوا می کنه! با این وجود این بانک داره سرویسش رو به بهترین نحو می ده، شما همه کارهای بانکی تان را از طریق اینترنت می تونید انجام بدهید، و مشخصه که چند تا سیستم رو که توی پلتفرم های مختلف هستند به هم لینک کرده اند که تونسته اند چنین امکاناتی برقرار کنند. کارهای Integration یا EAI هم کم نبود اون موقع که دنبال کار می گشتم. نرم افزارهای Web Methods و نرم افزارهای شرکت TIBCO و Biztalk و ... رو استفاده می کنند. الان هم که خوره Sharepoint و Infopath و ... شده اند. 

حالا به نظر شما چه جور جایی آدم بره کار کنه خوبه؟

ابی می آید استرالیا، از 28 نوامبر تا 7 دسامبر، در استرالیا و نیوزیلند خواهد بود. برنامه دقیقش هنوز مشخص نیست. فرصتی خواهد بود تا از نزدیک ببینیم و در حالیکه مسحور کیفیتش هستیم با آواز  خلیج، به زبان مادری فریاد بزنیم. حالا باز بگین جو گیر شد! خدا وکیلی ابی یک چیز دیگه است. نوشافرین هم سوم اکتبر سیدنی است، فروش بلیط هاش رو از هفته قبل شروع کرده اند. ما که نیستیم.

واکنش دوستان به آخرین پست که در خصوص توصیف محیط کار فعلی من بود برایم خیلی جالب بود. تا حدی نشان دهنده این بود که پیام مورد نظر من به درستی منتقل نشده است. لازم می دانم چند نکته را در اینجا ذکر کنم تا در خواندن مطالب وبلاگ به کارتان بیاید:

1. مهندس ارنست یک وبلاگ است نه سایت. در وبلاگ عنصر زمان کاملاً حائز اهمیت است. وبلاگ به همراه نویسنده خود به بلوغ می رسد. بنابراین کسانی که در میانه راه به جمع خوانندگان می پیوندند برای رسیدن به جمع بندی در یک موضوع، باید مطالب قبلی در خصوص آن موضوع را نیز مطالعه نمایند. یک پست ممکن است کلیه نکات مثبت و منفی یک موضوع را در بر نگیرد و به تنهایی دید بیش از حد مثبت یا بیش از حد منفی به شما بدهد، که مسلماً هدف نویسنده نمی باشد.البته در پست های آتی سعی می کنم نکات مثبت و منفی را در یک پست داشته باشم تا تصویر غیر واقعی ارائه نکرده باشم.

2. به عنوان خواننده وبلاگ به نظر من باید تمرکزتان روی دریافت پیام باشد نه روانکاوی شخصیتی نویسنده و قضاوت در مورد حالات روانی نویسنده! پی بردن ذوق زده یا هیجان زده بودن نویسنده، تغییری در واقعیت تصویر شده حاصل نمی کند.

3. نوشتن یک مطلب دلیل بر این نیست که نویسنده چنین چیزهایی را قبلاً ندیده است یا در ایران وجود ندارد! بلکه صرفاً هدف توصیف کامل است، و ارائه یک مدل موفق که در عمل کار می کند. برداشت و استفاده به عهده خواننده است.

4. در زمینه هایی که نویسنده تجربه کافی را شخصاً و یا به واسطه نظر دوستان باتجربه تر در اختیار داشته باشد نسبت به تعمیم آن اقدام می کنند. و این تعمیم از ساختار جملات به راحتی قابل استنتاج است. وقتی گفته می شود مردم اینجا فلان چیز را بد می دانند، یا مرکز خریدهای اینجا معمولاً تا ساعت 5 باز است بدین معنی است که نویسنده در این زمینه ها تعمیم را انجام داده است، ولی وقتی گفته می شود محیط کار من این شرایط را دارد، کاملاً مشخص است که تعمیمی صورت نگرفته است و دلیل آن نیز تجربه کم نویسنده است. بنابراین تعمیم توسط خواننده درست نمی باشد مگر اینکه چند تجربه دیگر را در وبلاگ های دیگر مطالعه نماید.

5. تجربه وبلاگ نویسی من محدود به این چهار ماه است، نظر های شما چه در جهت موافق چه مخالف به من در نحوه بیان مطالب کمک می کند. پس نظر بدهید تا علاوه بر مهندس خوب شدن از اجر معنوی هم برخوردار گردید.

والسلام علی من التبع الهدی

بیست و چهارم شهریور سنه یکهزار و سیصد و هشتاد و هفت خورشیدی

مهندس ارنست

می خواهم یک مقدار در مورد محیط کارم بگم. یک شرکت نسبتاً بزرگه که تو کارهای مالی ( مثل وام دادن و Superannuation و ...) کار می کنه، حدود 1000 نفر پرسنل توی 5 تا کشور داره که 200 نفرشون IT هستند. تو ایران شرکت توی این ابعاد حداکثر چهل نفر نیروی IT داره. تازه بیشتر نرم افزارها رو خریداری کرده اند، خودشان خیلی Develop نمی کنند.خود IT پنج سطح سازمانی داره. شعبه سیدنی 5 طبقه از یک ساختمان سی و چند طبقه است که یک طبقه اش مال IT است. البته تیم 7 نفره ما توی اون طبقه نیست. توی هر طبقه سالن پارتیشن بندی شده هستش که طوری طراحی شده که به ردیف گل های آپارتمانی کاشته اند. این گل ها اینقدر زیاد هستند که در ابتدا شک می کنید که نکنه اینها مصنوعی باشند، و پس از تحقیقات فراوان می بینید که طبیعی هستند. توی طبقه IT ابزار لهو و لعب مثل مینی گلف، پینگ پونگ، فوتبال دستی و بازی کامپیوتری هست.

میزها بزرگ هستند و مونیتورهای 17 اینچ LCD با یک بازویی به میز متصل هستند که براحتی جایش را می توانید تنظیم کنید. حد فاصل بین میزها در هر دوسمت وایت برد نصب شده و به تعداد کافی آهنربا جهت نصب کاغذ هست. بعضی ها دو تا مونیتور دارند کنار هم. موس را از این مونیتور می کشند می افتد در اون یکی مونیتور، حالشو می برند و بعضی ها که کارهای مربوط به سرمایه گذاری و... انجام می دهند تا 4 تا مونیتور دارند که دایم در حال چک کردن نمودارهای سهام ها هستند. 

برای ورود به محوطه اداری نیاز به کارت دارید، ارباب رجوع ها فقط می توانند وارد طبقه ای بشوند که Reception در آن قرار دارد. بدون کارت حتی نمی توانید دگمه طبقات دیگر را در آسانسور بزنید. یک دستگاه بزرگ کپی هست که کار پرینتر و فکس رو هم می کنه. و پرینت را که فرستادید می روید با نزدیک کردن کارتتان به Pos آن شما را شناسایی کرده و پرینت های شما را شروع می کند. اینطوری درواقع آمار اینکه کی چقدر پرینت یا کپی گرفته هم دارند.

برای ارتباط و برنامه ریزی کارها از Outlook استفاده می کنند. در بدو ورود یک email داخلی برایتان تعریف می کنند و بیشتر ارتباط ها توسط email صورت می گیرد.مشکلی در سیستم دارید یک email به Help Desk می زنید، فوری جواب می دهند. زمان جلسه می خواهند بگذارند یک Calendar به همراه email می فرستند، موافق باشید Accept می کنید و می رود در Calendar خودتان، و خود Outlook هم یک ربع قبل از جلسه بهتون گیر میده. این روش را برای برنامه ریزی استفاده از اتاق های جلسات، لپ تاپ ها، وسایل نقلیه و ... هم استفاده می کنند، اتاق جلسات را که رزرو کرده اید در همان زمان برنامه ریزی شده می روید کارتتان فقط در همان زمان برنامه ریزی شده می تواند در اتاق جلسات را باز کند. البته انصافا به ازای هر پنج شش نفر یک اتاق جلسات هستش، از این نظر کم نمیاد.

یک سایت داخلی هم داریم که توش خبرهای مربوط به شرکت هست. اطلاعات همه افراد، عکس و سمت و افراد زیر دست و بالادست شان و email و شماره تماس شان را می توانید از اینجا پیدا کنید. برای تازه واردها انصافاً خوبه. من بدون اینکه بعضی هاشون رو دیده باشم، ایمیلی ارتباط برقرار کرده و مشکلاتم رو حل کرده ام. یک یوتیوب داخلی هم دارند راه می اندازند که مدیر عامل جدید که قبلاً معاون مدیر عامل بود، چند روز قبل پیام خودش رو به گوش کارمندان عزیز رسوند. 

مهندس ارنست به حول و قوه الهی(!) و جهت رفاه حال هموطنان عزیز اقدام به ثبت دامنه http://www.mohandesernest.com نموده است، از کلیه دوستانی که محبت کرده لینک داده اند درخواست می گردد لینک را به آدرس فوق تغییر دهند. تشکر می شود.

امام صادق می فرماید: مزد کارگر را قبل از اینکه عرقش خشک شود بدهید

اولین حقوق رسید قبل از اینکه عرقم خشک شه! مزه کوکو داد انصافاً (همشهری ها می فهمند!)، کفگیره به ته دیگ خورده بود. همان اندازه که خرج کردن اینجا سخته، وقتی همه چی رو پنج شش برابر ایران می خرید، حقوق گرفتن به همان اندازه لذت بخش است. یکدفعه می بینید برای کار چهار پنج روز معادل یک ماه حقوق ایران دریافت کرده اید. 

ما Contract یها یک جورایی روزمزد هستیم دیگه! اول هر هفته (دوشنبه ها) باید Time Sheet پرشده رو بدم رئیسم امضا کنه بفرستم برای Agency، چهارشنبه شب حقوق اون هفته رو واریز می کنند. کسانی که کار Contract می کنند معمولاً خودشان هم شرکت ثبت می کنند و از طریق آن شرکت قرارداد می بندند. ما تازه کاریم، فعلاً این وسط Agency هستش که قرارداد رو بسته و من در واقع از Agency حقوق می گیرم.

از بابت محیط کار هم واقعاً نگرانی وجود ندارد، تجربه کنید می بینید که اصلاً سرعت ما با اینها تنظیم نیست، ما عادت داریم کار محول شده را سریع انجام بدهیم ولی اینها اصلاً چنین انتظاری از شما ندارند! به محیط کار یک جور دیگه نگاه می کنند، یکی دو هفته ای یک کاری براشون بکنم که هر وقت با دیتابیس کار می کنند منو دعا کنند!

منظورم حدیث نبوی "اطلبوا العلم ولو بالصین" نیست. مسئله اینست که شما صرفاً به خاطر مهاجر بودنتان دانشمند هستید. سئوالاتی از قبیل " مهندس جان، وضعیت کار آرایشگری تو بریزبین چطوره؟"، "خطر ابتلا به سرطان پوست در استرالیا را چطور ارزیابی می کنید؟"، "چند درصد جمعیت اونجا ترک هستند؟" .... از شما پرسیده می شود که باید بلد باشید! یک نفر نیست بگوید این سئوال ها را از خود شما در خصوص ایران بپرسند جوابی دارید؟ من تو سیدنی چه خبر از بریزبین دارم! اون هم در زمینه ای که اصلا الفبایش را هم نمی شناسم! یک سری از این سئوالات نیاز به تلاش چند ساله یک تیم تحقیقاتی دارد که در نهایت هم می گویند به نظر ما اینطوریه! و جواب قاطع و صد در صد درست برایش متصور نیست. به هر حال منبع مناسب برای یافتن جواب چنین سئوالاتی اینترنت است و تنها تفاوتی که من با شما دارم اینست که سرعت دسترسی به اینترنت اینجا بیشتر است!

البته اگر مثل مهندس ارنست پسر خوبی باشید می توانید جواب همه این سئوالات را از اینترنت پیدا کنید. هم مطلبتان جور می شود، هم دانشمند می شوید. 

کسانی که می خواهند مهاجرت کنند یک سئوال اساسی معمولاً تو ذهنشون هست و اونهم اینه که استرالیایی ها برخوردشون چیه با مهاجر ها و خصوصاً مهاجر های ایرانی. شاید حسی که مهاجرهای ایرانی در کشورهای اروپایی مثل آلمان داشتند و ایرانی ها رو خیلی تحویل نمی گرفتند و بهشون می گفتند کله سیاه! این نگرانی رو ایجاد کرده. الان نمی دونم هنوز هم چنین شرایطی در کشورهای اروپایی حاکم هست یا نه. (دوستان مقیم اونجا لطفاً نظر بدهند)

یک نگاه به ترکیب جمعیتی استرالیا نشان می دهد که 63 درصد افراد مقیم استرالیا مهاجرند. البته خود استرالیایی ها (که بهشون Aussie یا Ozzy گفته می شه)  هم خیلی قدمت ندارند. این یعنی اینکه شما در استرالیا به خاطر مهاجر بودنتان انگشت نما نیستید. اینقدر قیافه های چینی و هندی و ... می بینید که چنین حسی رو کاملاً فراموش می کنید.

در برخورد با استرالیایی ها هم اصلیت شما تغییری در رفتارشون ایجاد نمی کنه. این تجربه خود من و دوستانی است که سالیان سال اینجا بوده اند. رفتار خوبشون رو با همه دارند. خیلی زود صمیمی می شوند، یک تعارف کوچک بکنید به خانه تان هم رفت و آمد می کنند. خانواده برایشان مهم است. اهل گشت و گذار و لذت بردن از زندگی هستند. پیرمردها و پیرزن هایشان را می بینید اینقدر شارژ هستند که تعجب می کنید چون هم سن های اونها تو ایران چند تا کفن هم پوسانده اند. بازنشسته هایشان به جای نشستن در خانه و افسرده شدن، در جاهای مختلف داوطلبانه و بدون دریافت حقوق کار می کنند.

چند روز پیش توی مرکز آموزش زبان بزرگسالان (AMES) یک خانمی اومده و گفته که حاضره چند ساعت در هفته با کسانی که دوست دارند زبانشون تقویت بشه وقت بذاره و صحبت کنه. این دقیقاً چیزیه که یک مهاجر دوست داره! ولی ما با تفکر ایرانی مان جور در نمی آید! می گوییم حتماً کاسه ای زیر نیم کاسه اش هست! در حالی که برای اینها، ارتباط یک چیز ارزشمند است. و بابت اون وقت می گذارند.

برای کار اول دنبال جایگاه پایین تر نباشید، بلکه دنبال همان جایگاه با حقوق پایین تر باشید. یعنی اگر Senior هستید دنبال جایی که Mid-Level می خواهند نباشید، همان جاهایی که Senior می خواهند Apply کنید و حقوق کمتر بخواهید.

کارهای برنامه نویسی در درجه اول Java رو بورس است، بعد دات نت، دیتابیس شان هم عموما SQL Server است. Oracle خیلی نمی بینید، جاهای بزرگ معمولا Main Frame هستند که تلاش می کنند به کمک SQL Server کارشان با Main Frame را تا حد امکان کم کنند. دات نتی ها هم جدیدا بد جوری طالب Sharepoint شده اند.


مخارج هم 2000 تا 3000 دلار در ماه برای یک زوج در نظر بگیرید 1300 تا 2000 برای اجاره خانه، که اگر بتوانید در این صرفه جویی کنید جلوی خرج اصلی را گرفته اید. 500 تا 1000 هم خرج روزمره و قبض ها.