موید باشید
امروز روز Kids to work day بود تو شرکت ما. از همه کارمندان شرکت دعوت کرده بودند که بچه هاشون رو بیارند شرکت و توی محوطه کافه شرکت برای بچه ها برنامه های مختلف تفریحی گذاشته بودند مثل رنگ کردن صورت و درست کردن شکل های مختلف با بادکنک و ... کار جالبیه و باعث می شه بچه ها هم محیط کار پدر مادرشون رو ببینند و هم اجتماعی تر و به قول اینها Socialize بشوند. ظاهرا در استرالیا یک روز مشخص نیست و بعضی شرکت ها در زمانهایی که خودشون تعیین می کنند چنین روزی رو برگزار می کنند و معمولا در زمان تعطیلی مدارس هم هست. به نظر می رسد در استرالیا روز ملی برای این کار نداریم ولی در امریکا و کانادا روز مشخصی رو برای بردن بچه ها به سر کار مشخص کرده اند. وب سایت های TakeOurKidsToWork برای کانادا و DaughtersAndSonsToWork برای امریکاست.
توی اینترنت در این مورد می گشتم روزی برای بردن سگ ها به محل کار هم دارند! اینجا رو ببینید.
در حالیکه هموطنانمون در ایران از دست صدا و سیمای جمهوری اسلامی به تنگ آمده اند و حال و حوصله اطلاع رسانی یک طرفه شبکه های تلویزیونی دولتی ایران را ندارند، برای کسانی که در خارج از کشور هستند هر وسیله ای برای اطلاع از وضعیت و فضای موجود در ایران غنیمت است. سایت کانال 1 را می توانید برای دیدن کلیه شبکه های دولتی ایران و شبکه های ماهواره ای فارسی زبان و نیز بسیاری از شبکه های ماهواره ای غیر فارسی زبان استفاده کنید. شاید با این امکان یک مقدار از فضای بیش از اندازه مثبت بالاترین و فیس بوک خنثی شده و دید منطقی تری به مسایل جاری در ایران پیدا کنید
ماه جولای شروع شد و زمان ارسال اظهار نامه مالیاتی و برگشت مالیات است. یک پست قبلا در مورد مالیات داده ام که خیلی از موارد رو پوشش داده من اینجا نکات تکمیلی رو اضافه می کنم. مهلت ارسال اظهارنامه مالیاتی تا 31 اکتبر هستش. البته بعد اون هم تا آخر سال امکان پذیره ولی مشمول جریمه می شه. اگر سال مالی گذشته یعنی از 1 جولای سال قبل تا 30 جون امسال درآمدی داشته اید باید اظهارنامه مالیاتی پر کنید، و بالطبع هر چه زودتر هم اینکار رو بکنید بهتره چون زودتر مبلغ اضافی که کسر شده به دستتون می رسه. حدود دو هفته پس از ارسال اظهارنامه برایتان چک مالیات برگشتی ارسال می شه و یا اگر شماره حساب داده باشید به حسابتان ریخته می شه.
برای برگشت مالیات شما یک برگه تحت عنوان Group Certificate یا Payment Summary از محل کارتان برایتان می فرستند که کل مبلغ درآمد شما (Gross Payment) رو به همراه مبلغی که به عنوان مالیات کم شده در آن مشخص شده است. هر هزینه ای که در راستای کارتان انجام دادید از جمله هزینه شرکت در یک کنفرانس مربوط به کار یا خرید مجله، نرم افزار و یا هر وسیله مرتبط با کارتان در صورتیکه رسیدش را دارید برای برگشت مالیات می توانید استفاده کنید. حتی درصدی از صورتحساب های تلفن، موبایل و اینترنت رو می توانید در صورتیکه برای کارتان استفاده می کنید می توانید به قول معروف Claim کنید. داستان اینه که اینها درآمد قابل مالیات (Taxable Income) شما رو کاهش می دهد و شما عملا مبلغ اضافه ای که بابت مالیات پرداخت شده رو از دولت پس می گیرید.
توجه داشته باشید که اگرچه این کارها رو خودتون هم می توانید انجام بدهید و از طریق سایت اداره مالیاتی استرالیا می توانید نرم افزار مالیات الکترونیکی (e-Tax) رو دانلود کنید و اون کمک زیادی به شما می کنه و حتی وصل می شه و یک سری اطلاعات رو از اداره مالیات می گیره و براتون پر می کنه ولی به هر حال دانستن قوانین در اینجا خیلی مهمه. اگر یک موقع اشتباه کنید و بعدا اداره مالیات گیر بدهد و درخواست مدارک بکند و مشخص شود که مشکل تو کارتون هست ممکنه جریمه شوید و یا اینکه هر سال پرونده شما تحت نظارت باشه. بنابراین راه حل عاقلانه ای است که از یک Tax Agent مطمئن که به قوانین آشناست استفاده کنید. جالب اینجاست که هزینه Tax Agent رو هم می توانید سال بعد به عنوان هزینه های مربوط به کارتان Claim کنید و عملا حدود 40 درصد آن برمی گردد. یک از دوستان ایرانی Tax Agent رسمی و ثبت شده هستند که من با ایشون کار می کنم و اگر کسی بخواهد می تونم معرفی کنم.
یک سری مسایل قانونی رو هم بدونید بد نیست. مثلا این که مدارک مربوط به برگشت مالیات رو اعم از رسید ها، قبض ها و ... که برای برگشت مالیات استفاده کرده اید تا 5 سال باید نگه دارید چون هر آن اداره مالیات ممکنه از شما درخواست کنه واگر نداشته باشید مدارک رو برایتان مشکل ایجاد می شود. اگر قبض ندارید ولی Statement بانکی دارید که نشان می دهد پولی بابت آن مورد کم شده کفایت می کند. همچنین هزینه های مربوط به زمان قبل از شروع کارتان را نمی توانید Claim کنید. هزینه مربوط به خرید لپ تاپ هم باید در سه سال سرشکن شود و همه را نمی توانید یکجا Claim کنید.
امیدوارم که امسال سال پر برگشتی برایتان باشد. اگر سال مالی قبل چند ماهی بیکار بوده اید شانس بیشتری دارید.
یک هفته ای هست که محمد رضا و بانو اومده اند پشت دریاها و در خدمتشون هستیم، فرصت نشده آپدیت کنیم. فعلا جو انتخاباتی هم که بر همه جا حاکمه و ما هم گفتیم یک پست انتخاباتی بدهیم. امیدوار بودیم که انتخابات رو تو استرالیا یا بیندازند شنبه و یا اینکه توی شهرهای بزرگ مثل سیدنی هم برگزار بشه، سایت سفارت هم که خبری نبود، البته داره الان یک تکونهایی می خوره و یک صفحه خاص انتخابات گذاشته. ولی اطلاعیه شماره یک سفارت ایران توی کانادا تو ذوقم خورد، جایی مثل تورنتو که صد هزار نفر ایرانی داره توش صندوق نخواهند داشت و ملتی که می خواهند رای بدهند باید بروند اتاوا. حالا درسته برای استرالیا یک قولهایی دارند می دهند که توی شهرهای بزرگ هم می خواهند صندوق بگذارند و در پروسه گرفتن مجوز هستند با توجه به اینکه تعداد کل ایرانیها تو استرالیا حدود 25 هزار نفر هستش به نظر بعید می رسه این کار رو انجام بدهند!
باز ببینیم چی می شه، حداقل زودتر می گفتند ما می فهمیدیم باید جمعه رو مرخصی بگیریم یا نه؟
پی نوشت: مثل اینکه حل شد، سیدنی هم قراره صندوق بیارند
اخیرا یک دروه آموزش الکترونیکی رفتار سازمانی برای کارمندان شرکت گذاشتند که همه باید هر وقت فرصت می کردند از طریق سایت این دوره رو گذرانده و امتحانش رو به صورت آنلاین می دادند. بحث اصلی رعایت عدم Discrimination یا تبعیض ( نژادی، وضعیت تاهل، بارداری، عیالواری، عضویت اتحادیه صنفی، ، سنی، جنسیتی، عقیدتی، معلولیتی، مسئولیتهای خانوادگی و ... ) و ایجاد مزاحمت (harassment) و سو استفاده از قدرت یا قلدری (Bullying) بود.
موضوع اصلی آگاهی از حقوق خود به عنوان یک کارمند بود. و قانون دادن این آگاهی و نظارت بر اجرای اون رو بر عهده شرکت گذاشته است. اگر به انواع تبعیض ها نگاه کنید می فهمید که قانون تا کجا جلو رفته. اگر برای یک کاری دو نفر اقدام کنند و یکی رو به خاطر سن زیادش رد کنید این قانون رو نقض کردید، یا اگر به خاطر اینکه یک خانمی باردار است یک نفر دیگر رو برای کار انتخاب کنید این قانون نقض شده و اگر شرکت توانایی ایجاد شرایط برای رفت و آمد معلول جسمی رو داره ولی به خاطر اینکه این خرج رو نکنه از پذیرفتن یک معلول برای یک کاری که فرد معلول هم مثل فرد عادی می تونه انجام بده (مثل حسابداری) سر باز بزنه این قانون رو زیر پا گذاشته. نمی گم اینجا قانون صد در صد اجرا می شه ولی به هر حال همین که قانون به مرحله ای می رسه که این جور چیزها براش مهم می شه اجرای قانون رو بصورت کم و بیش در پی خواهد داشت. شما می دونید که به خاطر نژادتون اگر مورد آزار و اذیت قرار گرفتید تو محل کارتون قانون پشت سر شما وایستاده و قانون هم جریمه های سنگینی هم برای شخص مربوطه و هم برای شرکت اعمال می کند.
برای آگاهی از قوانین ضد تبعیض لینک های زیر راببینید. ترتیب و سال وضع این قوانین برای من جالب بود، یعنی اینکه مسئله تبعیض نژادی باید به وضعیت خوبی رسیده باشه که مسئله تبعیض جنسیتی مطرح بشه و باز بعد از اون به فکر رفع تبعیض از معلولین بیفتند.
Human Rights and Equal Opportunity Commission Act 1986
Disability Discrimiation Act 1992
همچنین لینک های زیر را برای اطلاع بیشتر ببینید
هفته گذشته (12 تا 14 ماه می) نمایشگاه CeBIT استرالیا در دارلینگ هاربر سیدنی برگزار شد. ورودیه اش فکر کنم 65 دلار بود که تو سایتش (گوگل کروم می گه نروید تو این سایت، خطرناکه!) نوشته بود اگر از طریق سایت ثبت نام کنید 40 دلار می شه، اگر Promotion Code وارد می کردید هم رایگان بود، Promotion Code رو هم تو روزنامه ها می تونستید پیدا کنید یعنی عملا رایگان بود و فقط شما رو تشویق می کردند که ثبت نام کنید. بعد از ثبت نام از طریق وب سایت یک فایلی حاوی یک بارکد و راهنمای مختصر برای شما فرستاده می شد که باید پرینت می کردید و یا می تونستید بگید بفرسته رو موبایلتون، جلوی درش چند تا دستگاه بود که شبیه بارکد ریدرهای فروشگاه ها بود، شما بارکد رو جلوش می گرفتید و کارت شما رو چاپ می کرد. و یک بند هم می دادند که بیندازید به گردنتون.
ابعاد نمایشگاه به نمایشگاه کامپیوتر ایران نمی رسید و خیلی هم چیز جالبی یافت نمی شد. (دوستانی که CeBIT آلمان رو دیده اند، اونجا هم همینطوریه؟) حداقل تو ایران دستفروش های بیرون نمایشگاه یک شور و حالی بهش می دادند! نکته ای که برام جالب بود هر غرفه ای که یک مقدار اطلاعات بیشتر می خواستید می گفتند می تونم کارتت رو اسکن کنم؟ و با اسکن کردن بارکد روی کارت عملا به اطلاعاتی که شما در هنگام ثبت نام داده بودید دسترسی پیدا می کردند. یکی از غرفه ها هم یک قرعه کشی با جایزه هارد 2 ترابایتی گذاشته بود که فقط لازم بود کارت شما رو اسکن کنه.
از همه دوستانی که تبریک گفتند ممنونم.
تو این پست فقط می خواستم یک سایت برای کسانی که دنبال کار هستند معرفی کنم. سایت TechInterviews برای دوستان IT کار که می خواهند برای مصاحبه فنی بروند می تونه بسیار مفید باشه. امیدوارم در جستجو برای کار، با مرحله ای برسید که این سایت رو نیاز داشته باشید.
این پست دامون رو هم ببینید
این پست رو برای دوستانی که توی این وضعیت اقتصاد جهانی، دنبال کار اول توی مملکت جدید هستند می دهم. هشت ماه پیش که سر کار اول رفتم و یک قرارداد سه ماهه بستم، انتظارش رو داشتم که این قرارداد تا یک مدتهایی تمدید بشه ولی اینقدر ها هم مثبت فکر نمی کردم که بعد از چندین بار تمدید شدن تا 8 ماه، تبدیل به یک کار Permanent بشه. دیروز من Permanent شدم در حالیکه توی شرکت هر یکی دو هفته شاهد خداحافظی یک نفر هستیم که در واقع یک جورایی عذرشون خواسته می شه، و در حالیکه شرکت یکی از چهار طبقه ای رو که اجاره کرده داره خالی می کنه و همه رو توی سه طبقه جا می ده تا صرفه جویی کنه.
اوضاع اقتصادی خراب هست ولی هنوز هم یک جایی هست که به وجود شما احتیاج داره. لطفا ناامید نشوید.
بعضی ها در همان روزهای اول تشریف فرمایی به فکر این می افتند که یک ماشین دست دوم برای دست گرمی بگیرند و فعلا کارشون راه بیفته بعد برای گرفتن گواهینامه اقدام کنند، خوب تا اینجاش مشکلی نداره، چون با گواهینامه ایران بعلاوه ترجمه اش می تونند سه ماه رانندگی کنند. توجه داشته باشید که گفتم گواهینامه ایران نه گواهینامه بین المللی، پس یادتون باشه گواهینامه ایران رو بیارید و همون روزهای اول بروید AMES و بدهید برای ترجمه بفرستند، چون دو هفته ای طول می کشه برسه دستتون، در ضمن گواهینامه بین المللی رو برای رانندگی نمی توانید استفاده کنید اگر اقامت دائم داشته باشید ولی به هر حال خوبه داشته باشید به عنوان یک مدرک شناسایی عکس دار.
برگردیم سر بحث مون. بعله. ماشین ده دوازده سال کار کرده تمیز می تونید پیدا کنید با 4 هزار دلار. راحت می خرید، خیلی نگران تصادفی بودنش نیستید چون پول زیادی نیست و پولش رو جرینگی می دهید و سوارش می شوید. کسانی که اینطوری شروع کرده اند معمولا سر گواهینامه گرفتن به مشکل برخورد می کنند، چون اینجا هم با همون عادت های ایران رانندگی می کنند و بدلیل اینکه اینجا دارند رانندگی می کنند فکر می کنند نیازی به مربی ندارند.
یکی از مسائلی که با تفکر ایران هیچ وقت به ذهنتون نمی رسه اینه که یک بزرگراه یا مسیر داخل شهر عوارض داشته باشه. خوب حالا می گین اشکالی نداره هر جا دیدیم یک باجه گذاشته اند و باید از یک مسیری کنار باجه رد بشیم می فهمیم که باید عوارض بدهیم. خوب اینطوری نیست دیگه، همه مسیر هایی که عوارض دارند لزوما محل دریافت عوارض نقدی ندارند. شما یا باید مشخصات خود و ماشینتون و شماره کارت اعتباری تان را به RTA بدهید و یک E-Tag بگیرید ، روی شیشه جلوی ماشینتون نصب کنید تا هر وقت که از همچین جاهایی رد می شوید خودش از اعتبارتون کم کنه یا اینکه اگه E-Tag نداشتید و از یک جایی رد شدید که باید Toll می دادید تا 24 ساعت بروید توی سایت RTA و پرداخت کنید. چون اول کار مسیرها رو نمی شناسید اصلا یادتون نمی آد چند جا رد شدید که Toll باید می دادید، توی این کار مسلما مشکل خواهید داشت. اینطوری یک مقدار گرون تر هم در می آد، یک هزینه های اضافه روش می خوره. با توجه به اینکه توسط دوربین ثبت می شوید اگر عوارض نداده باشید باید منتظر جریمه 80 دلاری باشید.
از جمله مسیر هایی که Toll باید بدهید Harbour Bridge و Harbour Tonnel هستند که اگر بخواهید از سمت شمال وارد مرکز شهر سیدنی بشوید باید از یکی از این مسیرها رد بشوید. صبح ها موقع پیک گرون تر می شه عوارضش، فکر کنم 4 دلار می شه. اینجا و اینجا رو برای اطلاعات بیشتر در خصوص مسیرهایی که Toll دارند کلیک کنید.
حالا اتفاقی که برای من افتاد E-Toll Tag رو گرفته بودم ولی نصب نکرده بودم، از مسیر عوارض دار رد شدم دوربین ثبت کرده بود ولی جریمه نشده بودم، همون مبلغ عوارض رو کم کرده بودند. یک بار هم از مسیر Cash Only رد شدم، فکر کردم کسی تو باجه نیست رد کردم، دوربین ثبت کرده بود و باز هم همون مبلغ عوارض کم شده بود.